Upalne lato

Lato 2024 roku było jeszcze gorętsze niż poprzednie. Temperatura osiągała 39°C. Każdy szukał cienia bądź klimatyzowanych pomieszczeń. Spełniała się zapowiedź ocieplania klimatu. W środku tej lipcowej spiekoty wrocławska „Gazeta Wyborcza” podała sensacyjną wiadomość ilustrowaną zdjęciem dwóch panów, że Rektor Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich nie przedłuży zatrudnienia prof. Jackowi Szepietowskiemu dotychczasowemu kierownikowi Kliniki Dermatologicznej Uniwersytetu Medycznego. Nie, nie, to nie jest pomyłka lub żart. Szepietowski nie pasuje do wizji Rektora odnośnie do struktury Uczelni. W artykule była mowa o białych rękawiczkach. Solidarnie kilku samodzielnych współpracowników złożyło wypowiedzenie z pracy. Nie wiem, czy to wpłynie na nauczanie studentów dermatologii w najbliższym semestrze.
Przychodzi mi na myśl upalne lato 1939 roku. Obowiązywały wtedy ustawy norymberskie z 1935 roku, na mocy których wymieniono ówczesnego kierownika Uniwersyteckiej Kliniki Dermatologicznej w Breslau prof. Maxa Jessnera na aryjskiego 45-letniego Heinricha Gottrona z Berlina, wybitnego klinicystę. Profesor Gottron przybył do Kliniki w eleganckim mundurze oficera Wermahtu. Jego nazwisko nadal funkcjonuje jako eponim dla wielu chorób skóry. Jessner wyemigrował najpierw do Szwajcarii, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Zmarł w Szwajcarii w 1978 roku. Gottron po wojnie objął kierownictwo Kliniki Dermatologicznej w Tübingen. Zmarł w Niemczech w 1974 roku.
Owego upalnego lata 1939 roku prawie wszyscy dermatolodzy zatrudnieni w Klinice wyjechali na urlop wypoczynkowy przez Czechosłowację do Szwajcarii, Francji lub Anglii. Docelowo większość z nich osiedliła się w Stanach Zjednoczonych. Nikt z letniego urlopu do Breslau nie powrócił. Spowodowało to duży brak kadry dydaktycznej do nauki studentów w jesiennym semestrze.
Instytucja Kliniki Dermatologicznej we Wrocławiu przy ulicy Chałubińskiego 1 kończy swój chwalebny żywot. Ten piękny ponad 150-letni neogotycki budynek, którego budowa została sfinansowana przez Kauffmana (teścia Alberta Neissera), nie może konkurować z nowoczesnością. Marzy mi się przeniesienie tego pięknego neogotyckiego budynku nad norweski fjord. Nad norweskim fjordem w Bergen 24-letni Albert Neisser wraz ze studenckim kolegą Lesserem dyskutowali z Gerhardem Armauerem Hansenem o zakaźności trądu. Trąd uważano wówczas za chorobę wrodzoną. Otrzymane od Hansena próbki tkankowe trądu Neisser zabarwił w Breslau, wykazując obecność...


Pełna treść artykułu...