Powierzchowne skórne infekcje grzybicze

Z dużym zainteresowaniem zapoznaliśmy się z Quizem dermatologicznym autorstwa Magdaleny Maciejewskiej, Aleksandry Bętkowskiej, Joanny Czuwary, Małgorzaty Olszewskiej oraz Lidii Rudnickiej opublikowanym w zeszycie 1/2024 „Przeglądu Dermatologicznego” [1].
Powierzchowne infekcje grzybicze (tj. zakażenia ograniczone do warstwy rogowej naskórka, bez zapalnej reakcji tkankowej) obejmują: łupież pstry (najczęstsza dermatoza z tej grupy w Polsce), piedrę (czarną i białą) oraz grzybicę czarną (tinea nigra; TN) [2].
Obserwowany w ostatnim dwudziestoleciu gwałtowny rozwój nowatorskich terapii molekularnych w dermatologii spowodował, że diagnostyka i terapia dermatoz zakaźnych stanowi szczególne wyzwanie dla klinicystów. Problem infekcji grzybiczych skóry i jej przydatków jest w ostatnich latach w Polsce bagatelizowany, co prowadzi do opóźnionej (często nieprawidłowej) diagnozy ze wszystkimi tego następstwami [3]. Grzybica czarna wywoływana jest najczęściej przez formę drożdżową pleśni (tzw. czarne drożdże, black yeasts) Hortaea werneckii (poprzednio klasyfikowany w rodzajach Phaeoannellomyces, Exophiala i Cladosporium; możliwy jest także udział Stenella araguata jako czynnika etiologicznego choroby) i występuje głównie w krajach o klimacie tropikalnym. W piśmiennictwie istnieją jednak doniesienia o coraz częstszym pojawianiu się tego patogenu w krajach Europy [4–6]. Hortaea werneckii jest glebowym, lipofilnym, opornym na sól (organizm halofilny) i niskie pH grzybem, który wnika do naskórka osób zdrowych (zwłaszcza w okolicach bogatych w gruczoły potowe) zazwyczaj z gleby, piasku, drewna i kompostu. Obraz kliniczny infekcji (ciemna plama) związany jest z akumulacją przypominającej melaninę substancji wewnątrz grzyba [2]. Autorzy quizu obrazowo opisali klinikę grzybicy czarnej oraz diagnostykę dermatoskopową i dermatopatologiczną infekcji. Należy jednak pamiętać, że diagnostyka mykologiczna (zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego z 2015 roku) wciąż jako złoty standard traktuje bezpośrednie badanie mikroskopowe oraz hodowlę [7].
Ze względu na sporadyczne występowanie grzybicy czarnej w Polsce diagnostyka laboratoryjna może stwarzać problemy, co zresztą znalazło odzwierciedlenie w quizie, gdzie nie podano wyniku badania mykologicznego. Wzrost kolonii na podłożu Sabourauda jest dosyć wolny, ok. 1 tygodnia. Początkowo przybierają one śluzową konsystencję (drożdży), z czasem pokrywają się grzybnią powietrzną. Mikroskopowo...


Pełna treść artykułu...